Blote benen

Al die jaren waren wij twee melkwitte pilaren. Pilaren in de duisternis. En wij droegen alle vrouwelijkheid boven ons. Borsten, billen, taille, lange haren. Vrouwelijkheid, alsof we er zelf geen deel van uitmaakten. Wij vertoefden in donkere stoffen pijpen. Verhuld in gewaden die men broeken noemt. In feite een beetje mannendingen. Ooit toch.

Het sturende Hoofd van hierboven koos ervoor, om vele foute redenen, om altijd, iedere dag, een broek te dragen. Voor vele jaren.

Wij, trouwe zusters, bleven zeer lang gespeend van alle licht en liefde. En wij vervreemden van elkaar. We werden steeds doorzichiger, bleker, behaarder en triester.

Maar toen kreeg het Lichaam kinderen. Wij droegen dit veranderende lichaam overal rond. Zonder afgunst, zonder ijdelheid, nog steeds in de gangen der broeken verwikkeld en gescheiden van directe communicatie met elkaar.

We droegen en we droegen, het Lichaam dat steeds zwaarder werd. We droegen dikke borsten, volle heupen, dikke buiken. Er werd gepronkt met buik. Er werd gevloekt op opzichtige borsten. Maar de benen. Nee, de benen, die telden nooit mee. Wij waren louter de blanke slaven van de bovenkant.

Op een goede dag – we herinneren het ons nog goed – kwam er een rok. Een rok? Een rok! We kregen niet echt een uitleg, maar we vermoedden dat het te maken had met een inzicht van het Hoofd dat wij misschien toch konden bijdragen bij elegantie…

Ons bleke vel groette het daglicht. Het haar werd verwijderd. We werden gevoed met crèmes en als zussen werden we herenigd. De benen weer bij elkaar.

Vaak is er een kous. Een zwarte nylon. Maar echt erg vinden we dat niet. Want onze vorm is soms sterker dan onze kleur. En hoe kouser, hoe korter de rok. Dat bevalt ons.

Vaak is er ook geen kous. En dan jubelen we. Nog steeds bleek en half doorzichtig. Maar wel sterk. Van al dat dragen. Trotse dragers van het lichaam. Unieke pilaren, eindelijk erkend. Eindelijk verwend. Want het Hoofd weet nu: schoonheid en vrouwelijkheid, dat begint in het been.

 

 Tekst en foto van Ysabje.